fot. P.Jankowski
Archikatedra Białostocka, jeden z najważniejszych zabytków stolicy Podlasia, stała się przedmiotem wnikliwych badań konstrukcyjnych zespołu naukowców Politechniki Białostockiej. Dzięki połączeniu wiedzy inżynierskiej i historycznej możliwe było opracowanie nowoczesnej metody naprawy uszkodzonych neogotyckich sklepień.
Dziedzictwo Białegostoku w centrum zainteresowania uczonych
Nauczyciele akademiccy największej uczelni technicznej w północno-wschodniej Polsce od lat interesują się zabytkami Białegostoku. Już w 2008 roku dr inż. Krzysztof Antoni Jabłoński, nieżyjący już wykładowca Politechniki Białostockiej, w swojej publikacji pt. „Biały i czerwony. Kościoły Białostockiej parafii Farnej” udokumentował zniszczenia świątyni powstałe wskutek działań wojennych.
Eksperci PB analizują strukturę zabytkowej świątyni
Współcześni naukowcy z Wydziału Budownictwa i Nauk o Środowisku Politechniki Białostockiej przeprowadzili szczegółową analizę techniczną sklepień Archikatedry. Prace prowadzili:
-
prof. dr hab. inż. Czesław Miedziałowski (Katedra Konstrukcji Budowlanych i Mechaniki Budowli),
-
dr hab. inż. Marta Kosior-Kazberuk, prof. PB, Rektor PB i kierownik katedry,
-
dr inż. Marcin Orłowski (Katedra Budownictwa i Kształtowania Krajobrazu).
Cyfrowe modelowanie sklepień i nowoczesna metoda naprawy
Sklepienia neogotyckie zostały odwzorowane cyfrowo przy użyciu specjalistycznego oprogramowania inżynierskiego. Taki model umożliwił dokładne zrozumienie pracy statycznej konstrukcji – zależnej od obciążeń, wpływów środowiskowych oraz sposobu ich oparcia na murach.
Zastosowana metoda renowacji obejmowała:
-
iniekcję spękań żywicami,
-
zszycie rys kotwami,
-
nałożenie mat na zaprawie na górną powierzchnię sklepień.
Archikatedra Białostocka – perła neogotyku
Budynek Archikatedry Białostockiej to monumentalna budowla w stylu neogotyckim, zaprojektowana przez Józefa Piusa Dziekońskiego – profesora i dziekana Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej.
Świątynia została wzniesiona w latach 1900–1907, a jej konstrukcja połączona została z wcześniejszym, późnorenesansowym kościołem z 1625 roku, zwanym potocznie „białym”.
(pc)
