źródło: UwB/fot. A. Jabłońska-Perkowska
Jak przyznaje Maciej Oksztulski studiowanie prawa było jego marzeniem, a naukową pasją są prawa człowieka, zwłaszcza osób z niepełnosprawnościami.
– Tak, to wydarzenie jest spełnieniem moich marzeń! Czy jestem dumny? Raczej dowartościowany jako osoba ze spektrum autyzmu, której celem jest udzielanie wsparcia prawnego osobom ze spektrum autyzmu. Czy system wsparcia osób autystycznych dopuści do realizacji moich celów – zobaczymy.
Na studiach jak i na doktoracie było bardzo wiele problemów, które dzięki mądrym ludziom udało się pokonać. Dziś mogę stwierdzić, że gdyby Bóg nie postawił na mojej drodze Pana Profesora Macieja Perkowskiego (pod jego kierunkiem Maciej Oksztulski pisał też pracę magisterską przyp. red.), to bym tego celu nie osiągnął (w ciągu trzydziestu lat jeszcze parę podobnych osób napotkałem na swojej drodze). Wielka determinacja i wytrwałość Pana Profesora jak i wsparcie rodziny, która nigdy nie zwątpiła w moją determinację związaną z godną egzystencją, zaważyły na tym przedsięwzięciu. Ostatni okres tj.: egzaminy i obrona to wielkie wsparcie Pana Dziekana prof. Mariusza Popławskiego, który dzięki determinacji, stanowczości i wewnętrznemu spokojowi doprowadził do finału obrony doktoratu. Pani prof. Izabela Kraśnicka cały czas pomagała i wspierała swoją wiedzą, asystowała przy wyjeździe i przychodziła z pomocą. Nie mogę zapominać o mgr. Wojciechu Zoniu, który wspierał w procesach administracyjnych i nie tylko. Wszystkim pracownikom jak i doktorantom z Zakładu Prawa Międzynarodowego Publicznego należą się gorące podziękowania. Jeżeli kogoś ominąłem, to przepraszam – mówi Maciej Oksztulski.
Mężczyznę w wieku czterech lata zdiagnozowano jako osobę autystyczną. Choć nie mówił, najbliżsi dostrzegli i postanowili rozwijać jego olbrzymi potencjał intelektualny. W konsekwencji Maciej Oksztulski, pod opieką naukową prof. Macieja Perkowskiego, napisał rozprawę pt. „Prawnomiędzynarodowe standardy prawa do nauki i ich praktyczna realizacja przez krajowe instytucje naukowe w odniesieniu do studentów ze spektrum autyzmu. Analiza porównawcza ze szczególnym uwzględnieniem Polski i Stanów Zjednoczonych”.
– Potencjał Maćka dał się zauważyć w zasadzie już na początku naszej znajomości, ale nie wiedziałem wówczas, jaki on jest, jak go wykorzystać skutecznie, ani w jakim kierunku. Czułem ludzką życzliwość do Maćka i pani Danusi i myślałem, jak im pomóc – wspomina z kolei prof. Maciej Perkowski. – Natomiast wskutek intensyfikacji spotkań, stopniowego poznawania się zdałem sobie sprawę, że kluczem jest tu podejście indywidualne. Przy większym zaangażowaniu i intensywnej komunikacji (koniecznie bez presji czasowej!) Maciek ujawniał spostrzeżenia, ujęcia i treści, które pozwalały docenić jego wiedzę i zdolność syntezy. Prawnicy zwykle nieco „koloryzują”, trudno im się obyć bez „wstępów”, dygresji itd., a Maciek jest niezwykle konkretny (to jedna z oznak jego specyfiki). Doskonaliliśmy więc i to. Zachęcałem go do wyrażania odczuć, refleksji, porównań. Początkowo było trudno, ale krok po kroku się to zmieniało. Oczywiście nie w pełni, ale jednak. Nie chodzi bowiem, by Maciek przywdział maskę modelowego prawnika, lecz, by będąc sobą, funkcjonował w tej grupie zawodowej, wypracowując w jej obrębie swoją niszę (prezentując podejście z perspektywy innym prawnikom nieznanej). Mam wrażenie, że Maciek, jak to Maciek – dokonał tu syntezy i znakomicie odnajduje się np. w obszarze samorzecznictwa. Myślę, że obrona była tym pozytywnym bodźcem, który wyzwoli w nim pokłady energii i zdolności, do których nie w pełni jeszcze udało się nam dotrzeć. Wierzę w ciąg dalszy tej wyprawy w nieznane!
Obronie, która z powodu pandemii, odbyła się online przysłuchiwało się kilkadziesiąt osób. Z kolei Maciej pisał zdania na klawiaturze, a syntezator mowy odczytywał ich treść. Tak odpowiadał m.in. na pytania, które pojawiły się w trakcie obrony.
– Udało się nam bowiem na Wydziale stworzyć procedury, które pozwoliły dostosować wymogi formalne dotyczące przebiegu egzaminów doktorskich i obrony rozprawy doktorskiej, do szczególnych możliwości komunikacyjnych Pana Oksztulskiego. Rozwiązanie, które przyjąłem w tym zakresie, było oparte na założeniu, zgodnie z którym najważniejsze jest, aby w trakcie poszczególnych etapów postępowania doktorskiego dokładnie weryfikować wiedzę, umiejętności i kompetencje doktoranta i ustalić, czy są one wystarczające do nadania mu stopnia doktora nauk prawnych. Mogę z ogromną radością i satysfakcją powiedzieć, że to się nam w pełni udało. Bez żadnych wątpliwości mogę bowiem stwierdzić, że Pan Oksztulski powyższe warunki spełnia. Osobiście przewodniczyłem trzem komisjom, które przeprowadzały egzaminy doktorskie Pana Oksztulskiego, a następnie przewodniczyłem także komisji doktorskiej, przed którą bronił On swoją rozprawę doktorską. Wykazał się w trakcie tych egzaminów istotną wiedzą z zakresu prawa międzynarodowego, socjologii i języka angielskiego na poziomie wymaganym od osób ubiegających się o uzyskanie stopnia doktora. W trakcie tych egzaminów doktorant wykazał się również umiejętnością syntetycznego konstruowania odpowiedzi, odpowiadając w przysłowiowy „punkt” na zadawane pytania – mówił dziekan Wydziału Prawa UwB prof. Mariusz Popławski.
Do otrzymania stopnia doktora nauk prawnych potrzebna jest już tylko uchwała Rady Dyscypliny Nauk Prawnych UwB. Jej posiedzenie odbędzie się 21 stycznia. (ea)
